Als kind had Nick er vaker last van, maar naar maten dat hij ouder werd kreeg hij er steeds minder last van. Slaapwandelen. Het kon voor flink wat problemen en verwarring zorgen. Het vervelende was dat je er niets tegen kon doen.
Nick was ‘wakker’ geworden nadat hij de ruwe tong van één van zijn honden over zijn gezicht voelde gaan. ‘Stop het.’ Mompelde hij terwijl dat hij het beest van zijn bed duwde. Voor even was het goed maar toen kwam het gelik weer terug. De man zetten zich recht en deed zijn nachtlampje aan. Het laatste dat hij zag was de hond die hem zonet nog aan het likken was zijn huis uit lopen en naar buiten gaan. Zacht zuchtte Nick maar toch stond hij op. Zijn wand nam hij nog mee voor hij zijn huis verliet. Buiten was er niets anders te zien dan bomen die dat om zijn huis groeiden. Terwijl hij in het deurgat van zijn huis bleef staan keek hij om zich heen opzoek naar zijn hond. Deze kon hij weer juist weg zien lopen en het enige wat de man kon doen was hem volgen. Een hele tijd volgde hij het dier tot hij uiteindelijk een open veld bereikte en de hond nergens meer te bekennen was. ‘Winston!’ Riep hij maar de hond kwam niet. Enkele seconde gingen voorbij tot hij eindelijk reactie kreeg. Het was niet waar hij op gehoopt had. Een luid gegrom was hoorbaar en voor hem kon Nick de schaduw van het beest nog zien. Wat het ook was het was veel groter dan hem en kwaad.
‘Incarcerou!’ Met een vlugge draai had Nick zich weten om te draaien en zijn wand te trekken. Helemaal wakker was de man nog niet, laat staan dat hij werkelijk door had wat eraan de hand was. Pas toen hij de touwen zich rond zijn lichaam hadden gewikkeld in plaats van om zijn niet bestaand doelwit en hij zijn evenwicht verloor besefte hij wat er aan de hand was. De koude van de sneeuw onder hem deed hem meteen ontwaken en verward keek hij om zich heen. Het eerste wat hem opviel waren de hoge tribunes van het Quidditchfield. In ieder geval wist hij nu wel waar hij was. Nick kon zich enkel niet herinneren dat hij naar hier was gekomen. Voor zover hij wist was hij naar bed gegaan en daar in slaap gevallen, en toen was hij hier. Buiten was het nog donker en de maan stond nog hoog aan de hemel terwijl sneeuw naar beneden dwarrelde. Sneeuw. Heel de grond was bedekt met sneeuw en de ijzige koude schoot hem eindelijk te binnen. Veel had hij niet aan, enkel een zwart en los zittend t-shirt en dan zijn boxer. Meer dan dat had hij niet, zelfs geen schoenen. Iedere keer dat hij uitademden ontstond er een klein dampwolkje. Als hij geweten had dat zijn onderbewustzijn besloot om een nachtelijk uitstapje te gaan maken had hij zich er op gekleed voor hij ging slapen. Met wat moeiten lukte het Nick om uiteindelijk wat rechter te gaan zitten. Sneeuw hing nu in zijn haar en aan zijn kleding. Door zijn eigen lichaamstemperatuur smolt de sneeuw natuurlijk waardoor dat zijn kleren ook nog eens nat waren.
Dit was gewoon geweldig. Het was s’avonds dus de kans dat iemand voorbij ging komen was klein, zeer klein. De kans dat hij hier eigenhandig weg ging geraken was op het moment ook nog eens klein. Als hij aan zijn wand zou geraken dan bestond de kans dat hij los kon geraken wel. Jammer genoeg was die nergens te bekennen. Waarschijnlijk was die uit zijn handen geloven en ergens in de sneeuw beland. Hulpeloos keek Nick om zich heen. Dat was precies hoe dat hij zich op het moment voelde; hulpeloos.

----------------------

Dit is voor een eend-eend-gans opdracht, enkel heb ik vloek wel even veranderd naar spreuk want de effecten van een vloek zijn net iets te drastisch x3
& ja, als je leerling bent zal je een regel moeten verbreken, maar Nick zal zich daar niet druk om maken xD Wees gerust, je personage zal er niet voor gestraft worden, daar zal Nick wel voor zorgen ^_^