Damon
Salvatore

If you wanna be bad,

Er was niks veranderd. Het oude kasteel stond nog altijd ongeschonden tussen het magische landschap. Alsof de oorlog nooit had plaatsgevonden. Damon keek erop neer, met bleke ogen waarin zowel afgunst als verlangen in schemerden. Het was lang geleden toen hij hier voor het laatst voet had gezet. Toch waren de herinneringen zo scherp als helder daglicht. De grote zaal, de slaapzalen, de hoge hal met de bewegende trappen. Hij zou elke gang of elk lokaal nog kunnen vinden als het moest. En ook nu had hij een specifieke kamer voor ogen. Het kantoor van het schoolhoofd.      

Met een krachtige sprong gooide Damon zich van de heuvel en kwam hij los uit de schaduwen van het donkere woud. Zijn gespierde armen veranderden in vleugels, zijn sterke benen in kleine klauwen en zijn gezicht kreeg de smalle contouren van een vogel. Als in een windzucht was hij verdwenen en getransformeerd in een gitzwarte raaf. Hij sneed door de lucht en vloog met snelle, vluchtige slagen recht op zijn doel af. Een kleine toren rechts van het kasteel, het puntige dak sierlijk afgewerkt zwarte dakpanen. In de stenen muur was een smal raam gevestigd, dat op een kiertje stond om de frisse lucht in de doffe kleine kamer te verwelkomen. Damon voelde de wind langs zijn gevederde armen strijken toen hij daalde en zijn klauwen op de houten vensterbank zette. Hij kondigde zijn aankomst aan met een schor gekras en liet zijn donkere kraaloogjes op de gestalte vallen die in het kantoor stond. Toen hij zijn blik ontmoette wist hij dat die verrast zou komen te staan op het  moment dat hij zijn ware zelf zou tonen. Damon zette zich af van de vensterbank en vloog in een soepele boog door de kamer. Zijn schoenen maakten een zachte klap op de vloer toen hij weer met zijn normale benen op de grond landde. Hij kon het niet laten zijn mondhoek omhoog te trekken in een sluwe lach bij het zien van het gezicht van Stefan. Die blik was goud waard. "Hello, brother."